«Θυμάμαι τον αγώνα για την τελειότητα.
Η γυμναστική θα έπρεπε να’ ναι ένα μάθημα όπου ο καθένας έχει τις δικές του ευκαιρίες. Αν δεν μπορείς να ρίχνεις καλές μπαλιές, μπορείς να μάθεις να ρίχνεις όσο καλύτερα μπορείς.
Δεν ήταν έτσι όμως τα πράγματα – εμείς δε στοχεύαμε παρά στην τελειότητα. Υπήρχαν λοιπόν πάντα μπροστά κάτι ψηλοί γεροδεμένοι και ήταν τα αστέρια. Κι από την άλλη μεριά υπήρχα εγώ, πετσί και κόκαλο, με το σκόρδο τυλιγμένο στο λαιμό μου και το κακοφορεμένο σορτσάκι και τα αδύνατα πόδια μου. Και στεκόμουνα στη σειρά περιμένοντας να με διαλέξουν, πεθαίνοντας λίγο – λίγο κάθε μέρα. Θυμόσαστε πώς μας έβαζαν όλους στη σειρά κι έρχονταν τ’ αστέρια και στέκονταν μπροστά με φουσκωμένο το στέρνο κι έλεγαν, «Διαλέγω εσένα» και «Διαλέγω εσένα», κι εσύ έβλεπες τη σειρά ν’ αραιώνει, ενώ εσύ βρισκόσουνα ακόμη εκεί. Τελικά μένατε μόνο δύο, άλλος ένας μικροκαμωμένος κι εσύ. Και τότε έλεγαν, «Εντάξει, θα πάρω τον Μπουσκάλια» «ή θα πάρω το Ιταλάκι», κι έβγαινες από τη γραμμή πεθαμένος από ντροπή γιατί δεν ταίριαζες με την αθλητική εικόνα, δεν ταίριαζες με την εικόνα της τελειότητας που επιζητούσες. Αυτό ισχύει για τα πάντα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί αυτή η ιδέα της τελειότητας με παγώνει ».
Λεο Μπουσκαλια Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις